Woensdag 8 augustus
Blijf op de hoogte en volg Emma
12 Augustus 2012 | Verenigde Staten, New York
Het is moeilijk om een verhaal origineel te beginnen als je elke dag start met ontbijten... Lastig joh! Hopelijk is dit begin origineel genoeg.
Daarna ging iedere groep (met hun leiders natuurlijk) ergens zitten om nog even na te praten over deze week. Ook kreeg iedereen een half A-4tje op zijn/haar rug geplakt. Elk groepslid moest dan iets positiefs over diegene schrijven op het blaadje. Dat was wel echt een goed idee! Daarna hadden we tijd om te oefenen voor de show en dat kwam mooi uit. Wij moesten nog heel veel doen! Om de beurt had Therese (onze groepsleidster) een gesprekje met iedereen om te praten over de brief die je aan het begin van de week aan haar had geschreven. Ik weet niet of ik dat verteld had. De brief moest gaan over wat je verwachtte van deze week en van de leiders en wat je hoopt te bereiken in dit jaar. Ze gaf ook nog wat tips en een kleine peptalk. Echt super aardig is zij!
Na de lunch hadden we 4 uur om te oefenen en om in te pakken. Ik ben blij dat we ’s morgens al geoefend hadden want dan hadden we mooi 2 uur om in te pakken en nog 2 uur om te oefenen. Het oefenen ging niet heel goed omdat het zo moeilijk is om alles te onthouden. En daarbij komt dat we sommige dingen van de show pas die ochtend hadden bedacht.
De show begon om 18.00u. Wij hoopten dat we als eerste mochten. Dan is iedereen nog fris namelijk en hebben ze nog geen vergelijkingsmateriaal. Helaas werden de 4 groepsnamen in een hoge hoed gegooid en was er dus weinig kans dat we als eerste mochten. Of was dat juist gelukkig? Want onze naam werd als eerste uit de hoed getrokken!
We startten met een cheer. ‘’We’re the best our team is so cool. We’ve got class to rock this school. Ojeah, we bad, we’ve got this team you can’t be had. We’re the best so score them points. Win this game to rock this joint. Go Ninjas, go Ninjas, go Ninjas.’’ (Die hadden we van een ‘’Bring it on’’ film). Toen ging iedereen van het podium behalve Gretel en ik want wij waren de hosts! Dat zou ik in Nederland echt nooit gedaan hebben. ‘’Welcome to America’s got talent!’’ enzovoorts. Er gingen bij mij echt heel veel dingen fout. Dingen die bij het repeteren altijd goed gingen! En we konden bijvoorbeeld de muziek niet vinden bij Pekka. Dus dan maar zonder muziek. Ik had m’n camera ergens neergezet zodat ik tenminste iets zou hebben als aandenken. Er zit helaas wel een dingetje voor het beeld maar als je er niet op let is het niet zo erg. En op een gegeven moment is het beeld opeens wazig... Maarja, iets is beter dan niets! De andere teams hadden ook echt suuuper leuke dingen. En omdat het bij ons zo rommelig was was er niet veel kans op winnen.
Na de hele show gingen we dineren en Frida en Frederick (de hoofdkampleiders/regelaars) die de jury waren gingen overleggen wie er gewonnen had. Ons team stond 2e bij de Olympics maar met de Olympics kon je maximaal 1000 punten krijgen. Dus het team dat 3e stond zou ook nog kunnen winnen. Op verschillende vlakken werd het beoordeeld (bijv. creativiteit, dans, zang...).
Wij hadden gewonnen!!!! Echt nooit verwacht.
’s Avonds was er een disco. De muziek was niet zo goed maar desondanks toch een hele toffe avond gehad! Het was om 23.00u al afgelopen maar het was de laatste avond dus nog even gekletst enzo. Lekker 3 uurtjes slapen en om 3.50 de wekker (moeeeee!!!!). Om 5.00u vertrok de bus voor iedereen. Heel stom, want ik vloog pas om 10.55u. Maar achja, niks aan te doen. En tsja, dan moet je afscheid nemen van de toffe mensen die je hebt ontmoet. Je weet niet wanneer je ze weer spreekt en of je ze ooit nog terug zult zien. Ik was heel blij dat ik samen vloog met Naomi, Micha en Thea! Anders had ik het echt nooooit allemaal gevonden. Thea en Micha vlogen mee tot en met Saint George. Naomi werd door haar hostfamily in Salt Lake City opgehaald.
De vlucht van Salt Lake City naar Saint George duurde 1,5 uur. We zaten in een heel klein vliegtuigje. Toen ik uit het raam kwam dacht ik: Bruin. Bergen. Leeg. Mooi. Anders.
En toen was het moment daar. Ik moest uit het vliegtuig stappen en mijn hostfamily gaan ontmoeten. Spannend en eigenlijk ook wel eng. In de verte zag ik ze al staan (Bobbie Jo zwaaide al). Ze hadden 2 borden gemaakt met: ‘’Welcome in St. George’’ en ‘’Hello Emma’’ erop
Toree, de beste vriendin van Abbie, was er ook bij. Echt een superwarm ontvangst! De rest schrijf ik in een ander verslag.
Daarna ging iedere groep (met hun leiders natuurlijk) ergens zitten om nog even na te praten over deze week. Ook kreeg iedereen een half A-4tje op zijn/haar rug geplakt. Elk groepslid moest dan iets positiefs over diegene schrijven op het blaadje. Dat was wel echt een goed idee! Daarna hadden we tijd om te oefenen voor de show en dat kwam mooi uit. Wij moesten nog heel veel doen! Om de beurt had Therese (onze groepsleidster) een gesprekje met iedereen om te praten over de brief die je aan het begin van de week aan haar had geschreven. Ik weet niet of ik dat verteld had. De brief moest gaan over wat je verwachtte van deze week en van de leiders en wat je hoopt te bereiken in dit jaar. Ze gaf ook nog wat tips en een kleine peptalk. Echt super aardig is zij!
Na de lunch hadden we 4 uur om te oefenen en om in te pakken. Ik ben blij dat we ’s morgens al geoefend hadden want dan hadden we mooi 2 uur om in te pakken en nog 2 uur om te oefenen. Het oefenen ging niet heel goed omdat het zo moeilijk is om alles te onthouden. En daarbij komt dat we sommige dingen van de show pas die ochtend hadden bedacht.
De show begon om 18.00u. Wij hoopten dat we als eerste mochten. Dan is iedereen nog fris namelijk en hebben ze nog geen vergelijkingsmateriaal. Helaas werden de 4 groepsnamen in een hoge hoed gegooid en was er dus weinig kans dat we als eerste mochten. Of was dat juist gelukkig? Want onze naam werd als eerste uit de hoed getrokken!
We startten met een cheer. ‘’We’re the best our team is so cool. We’ve got class to rock this school. Ojeah, we bad, we’ve got this team you can’t be had. We’re the best so score them points. Win this game to rock this joint. Go Ninjas, go Ninjas, go Ninjas.’’ (Die hadden we van een ‘’Bring it on’’ film). Toen ging iedereen van het podium behalve Gretel en ik want wij waren de hosts! Dat zou ik in Nederland echt nooit gedaan hebben. ‘’Welcome to America’s got talent!’’ enzovoorts. Er gingen bij mij echt heel veel dingen fout. Dingen die bij het repeteren altijd goed gingen! En we konden bijvoorbeeld de muziek niet vinden bij Pekka. Dus dan maar zonder muziek. Ik had m’n camera ergens neergezet zodat ik tenminste iets zou hebben als aandenken. Er zit helaas wel een dingetje voor het beeld maar als je er niet op let is het niet zo erg. En op een gegeven moment is het beeld opeens wazig... Maarja, iets is beter dan niets! De andere teams hadden ook echt suuuper leuke dingen. En omdat het bij ons zo rommelig was was er niet veel kans op winnen.
Na de hele show gingen we dineren en Frida en Frederick (de hoofdkampleiders/regelaars) die de jury waren gingen overleggen wie er gewonnen had. Ons team stond 2e bij de Olympics maar met de Olympics kon je maximaal 1000 punten krijgen. Dus het team dat 3e stond zou ook nog kunnen winnen. Op verschillende vlakken werd het beoordeeld (bijv. creativiteit, dans, zang...).
Wij hadden gewonnen!!!! Echt nooit verwacht.
’s Avonds was er een disco. De muziek was niet zo goed maar desondanks toch een hele toffe avond gehad! Het was om 23.00u al afgelopen maar het was de laatste avond dus nog even gekletst enzo. Lekker 3 uurtjes slapen en om 3.50 de wekker (moeeeee!!!!). Om 5.00u vertrok de bus voor iedereen. Heel stom, want ik vloog pas om 10.55u. Maar achja, niks aan te doen. En tsja, dan moet je afscheid nemen van de toffe mensen die je hebt ontmoet. Je weet niet wanneer je ze weer spreekt en of je ze ooit nog terug zult zien. Ik was heel blij dat ik samen vloog met Naomi, Micha en Thea! Anders had ik het echt nooooit allemaal gevonden. Thea en Micha vlogen mee tot en met Saint George. Naomi werd door haar hostfamily in Salt Lake City opgehaald.
De vlucht van Salt Lake City naar Saint George duurde 1,5 uur. We zaten in een heel klein vliegtuigje. Toen ik uit het raam kwam dacht ik: Bruin. Bergen. Leeg. Mooi. Anders.
En toen was het moment daar. Ik moest uit het vliegtuig stappen en mijn hostfamily gaan ontmoeten. Spannend en eigenlijk ook wel eng. In de verte zag ik ze al staan (Bobbie Jo zwaaide al). Ze hadden 2 borden gemaakt met: ‘’Welcome in St. George’’ en ‘’Hello Emma’’ erop
Toree, de beste vriendin van Abbie, was er ook bij. Echt een superwarm ontvangst! De rest schrijf ik in een ander verslag.
-
12 Augustus 2012 - 09:42
Mam:
O, die show had ik graag gezien! Als jij vroeger op toneel stond, vond ik als trotse moeder dat jij talent hebt! -
15 Augustus 2012 - 22:48
Christa:
Ik kijk nu al uit naar je volgende verslag. Spannend om dit verhaal zo te eindigen :-). Ik hoop dat je in St George het net zo leuk zult krijgen als in NY. -
02 September 2012 - 20:13
Rosalie:
Oh wat tof dat met die a-4 papiertjes. En ook dat ze de brief bespreken die je eerder had moeten schrijven. Zo breidden ze je toch wel goed voor op wat komen gaat.
Go Emma, Go Emma, Go Emma!
Wauw, echt zo tof dat je zo'n warm ontvangst heb gehad.. En je schrijft echt zo goed, het voelde bijna alsof ikzelf even in dat vliegtuig zat, ik werd zelf ook zenuwachtig gewoon!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
