Home bound

I’m back, biatches!
Op donderdag 24 juli was het eindelijk zover: ik mocht eindelijk vertrekken! Mama heeft me naar Schiphol gebracht. Om 9.00u vertrokken we van huis. Dat was nog maar een ienie-mini beginnetje van mijn reis, want daarna zouden er vele meer uren van reizen volgen. Eenmaal aangekomen op Schiphol kon ik gelukkig gelijk al mijn koffer droppen (die overigens maar 22 kilo was. 7 Kilo daarvan bestond uit chocola, stroopwafels, hagelslag en drop). Een nadeel: je moet al afscheid nemen voordat je je koffer gaat afleveren bij die machines. Dus moeders en ik hebben elkaar daar geknuffeld en ‘tot over een maand!’ gezegd. Gelukkig verliep alles wel prima daar, mijn koffer was dus niet te zwaar, en door mijn focus daarop vergat ik nog een keertje te zwaaien naar mama. Nou dus hier is die nog een keer moeders: Zwaai

En toen... even denken. Oja toen wist ik mijn gatenummer (E18) en daar ben ik gelijk maar heengegaan. Eerst natuurlijk weer langs zo’n securitypersoon in een hokje (‘’Wat ga je hier doen?’’) en toen moest ik zelfs nog 40 minuten wachten totdat de handbagagecheck bij mijn gate zou beginnen. Ze hebben het trouwens nog strenger gemaakt, holy moly. De meneer die mijn paspoort ging checken ging mij echt heel veel vragen stellen en ik werd er helemaal zenuwachtig van. Hij stelde vragen als: wie heeft voor de reis betaald? Wat ga je hier doen? Hoe lang blijf je hier? Wie heeft je koffer ingepakt? Ben je continue bij je koffer gebleven? Heb je cadeau’s mee? Heb je spullen mee die iemand anders aan je gegeven heeft? Blablabla. Aan het einde vroeg die: ‘’Ben je zenuwachtig?’’ en toen dacht ik: JAAAA DUUUHHH je stelt me 1003828 vragen en voor hetzelfde geld denk je dat ik lieg terwijl dat echt niet zo is. Toen de full body scan (3 seconden in zo’n ronddraaiend ding staan met je armen omhoog), een uitgebreide fouilleersessie en de tassencontrole. Die mannen daar waren echt heel aardig en grappig haha. Ze hadden er tenminste plezier in en maakte grapjes, veel prettiger dan van die hele serieuze mensen die je bang maken! Nu moest je trouwens ook je laptop en telefoon aanzetten zodat ze kunnen zien dat die vanzelf aan kunnen. Weet niet precies waarom, maar met een volle batterij slaagden mijn apparaten daar gelukkig in!

Na een uur gingen we boarden. Het vliegtuig zag er zo ongeveer uit:
Raam – 2 stoelen – gangpad – 4 stoelen – gangpad – 2 stoelen – raam.
Ik zat in stoel 35C: een stoel in het midden van het vliegveld aan het linker gangpad. Eerst wilde ik altijd bij het raam zitten, maar aangezien dit een 8,5 uur lange vlucht was leek het me toch wel fijn om op te kunnen staan zonder iemand te storen. Ik vloog trouwens van Amsterdam naar Detroit, Michigan (‘’Put your hands up for Detroit, put your hands up for Detroit’’). Delta Airlines is de maatschappij waarmee ik vloog en ik ga het nu alvast verklappen: wat een topmaatschappij is dat. Super mooi vliegtuig, heel vriendelijk personeel, suuuuper veel maaltijden/snacks/drankjes en dus een prettige vlucht. Echt om de haverklap kreeg je weer drinken aangeboden, of avondeten (ik had pasta pesto), of een broodje met ijs, of weet ik het wat. Ik ben dus totaal niet uitgedroogd of verhongerd daar! Naast mij zat een meisje uit Duitsland. Ze sprak helaas geen Engels dus je raadt het al: mijn Duitsspreek skills moesten ontstoft en ingezet worden. Ondanks dat ik 6 jaar Duits heb gehad, kon ik niet zo 1, 2, 3 omschakelen. Engels heeft natuurlijk de overmacht dus die strijd was wel lastig. Ze zei dat ze me goed begreep though en daar gaat het om toch? (Ben je nu trots op me, paps?) Ze is bijna 18 en ze zei dat ze haar oma in Detroit ging bezoeken. In het begin praatte ik niet zo heel veel met haar, gewoonweg omdat ik niet goed wist hoe ik dingen moest zeggen enzo. Daarna begon zij iets meer te praten en toen dacht ik ook: achja dan maak ik maar veel fouten, als ze het maar snapt. Toen begon ze me opeens te vertellen dat ze eigenlijk verloofd was met iemand die ook in Detroit woont en dat ze die, naast haar oma, ook gaat opzoeken. Haar familie komt uit Libanon en ze zijn moslim, ze is redelijk snel verloofd met hem en eh ja what else can I say? Achja, het was in ieder geval interessant om te horen hoe dat er daar aan toe gaat. Ik heb trouwens steeds een beetje getolkt voor haar, want omdat zij echt nauwelijks Engels kon, kon zij er allemaal weinig van begrijpen. Samen hebben we die blauwe formulieren die je krijgt in het vliegtuig ingevuld en eenmaal geland zijn we ook samen naar de paspoortcontrole en bagageband gegaan. Daar scheidden onze wegen: zij kon naar haar familie toe maar ik moest nog een vlucht van 4,5 uur lang halen! Yoooo trouwens hee, die man die mijn paspoort ging checken en vingerafdrukken ging nemen was eeeecht scary. Hij leek echt super suspicious (Where are you going? Where are you staying? Who is picking you up from the airport? When are you leaving? En toen ik iets zei met ‘’they’’ zei die fel: ‘’WHO is they?!’’) Ja vrienden, sorry, maar ik word alleen maar extra zenuwappig van jullie.

Toen ik eindelijk weer mijn handbagage had laten checken moest ik lichtelijk haasten voor mijn andere vlucht: die zou over een half uur vertrekken. Gelukkig is het allemaal gelukt. Die vlucht was minder chill omdat het voor mij echt miiiiiddenin de nacht was. Helaas kon ik niet echt slapen omdat ik het koud had, weinig ruimte had en de stoelen niet heel chill zaten. Eenmaal geland in Las Vegas kon ik mijn moeheid wel weer onderdrukken omdat ik een missie voor ogen had: mijn vrienden opnieuw zien. Carly, haar tante Kony en Shae zouden me op gaan halen. Shae had geeeeen idee, ze dacht dat ze daar waren om Carly’s nichtje op te halen. Goede smoes van hen! Carly werd heel ongeduldig (ik had ondertusse eindelijk een wifi signaal dus we konden whatsappen) maar goed, toen ik aan kwam lopen zag ik ze al van een afstand. Ze keken naar me en Shae keek lichtelijk verward. Toen Carly wees (en zei: ‘’Look who’s there’’ , hoorde ik achteraf) werden Shae’s ogen HEEL groot, hield ze haar hand voor haar mond, sprong ze op en sprintte ze naar mij. Na een dikke knuffel zei ze: ‘’YOU SUCK’’ ! En ik antwoordde: ‘’Well, you wanted me to sign your yearbook right?’’ (dat had ze gevraagd toen ik haar in Amsterdam zag). ‘’Well, you suck.’’
Toen over the Strip gereden zoekend naar iets om te eten. Het werd In&Out Burger (dang I love that place) en daarna opweg naar Saint George! In de auto zakte ik wel echt in pffooeee tired as heck! Om 0.00u waren we thuis en toen gingen Carly en ik gelijk slapen. Helaas werd ik wel weer om 4.30u wakker.......... Na 1,5u wat whatsappgesprekken gehad te hebben, probeerde ik weer te slapen en dit keer lukte dat tot een uur of 8. Ach, sucks to suck, jetlag overheerst!

Vrijdag 25 juli:
Mijn eerste dagje in Amerika. Ik had gehoopt dat ik wakker zou worden met een big smile van gelukzaligheid on my face maar dat was ietsje minder dan ik had gehoopt. Ik was wel blij en stuff, maar eerlijk gezegd denk ik dat het kwam omdat ik me niet 100% thuis voelde. I mean, we kwamen ’s avonds laat thuis en ik heb alleen Carly’s vader Tim 3 seconden gezien (en 3 zinnen uitgewisseld) en verder niks. Haar familie ken ik dus niet zo heel goed en daar komt ook nog bij dat Carly’s moeder ziek is. Ze heeft hersenkanker en ik was daar van op de hoogte, maar ik wist niet dat ze er zo erg aan toe was. Carly zei namelijk steeds dat het goed met haar ging als ik ernaar vroeg. In de ochtend kwamen we dus de keuken/woonkamer in en daar zaten haar moeder Carey en haar oma. Die oma stelde allemaal vragen en Carey zei wel :’’Hello, how are you?’’ ‘’You’re welcome to stay with us anytime’’ maar verder zat ze een beetje te staren naar de tv. Ze maakte de cadeautjes open, maar ook hier leek ze afwezig. Ze zag er ook best slecht uit (ik heb haar natuurlijk een jaar geleden voor het laatst gezien en toen was ze nog niet zo ziek). Later vertelde Carly dat haar moeder altijd zo zou blijven en dat haar hersenen nu eigenlijk die van een 5 jaar oud iemand zijn. Dit komt doordat de kanker tegen de frontale kwab van de hersenen drukt: de kwab van onder andere planning en persoonlijkheid. Ook heeft ze een paar beroertes gehad en dat maakte het er niet beter op natuurlijk. Hier schrok ik erg van. Vooral omdat ik het niet wist en dus niet verwacht had. Daarnaast ken ik haar moeder als iemand met een scherpe persoonlijkheid en veel sarcasme: hier is niks meer van over. ‘’Ik had je waarschijnlijk iets beter moeten inlichten’’ zei Carly. Haha ja misschien.
Na een ontbijt wat bestond uit een bakje fruit en pannenkoeken gingen we naar de Walmart om wat spullen zoals shampoo in te kopen. Ook wilde ik graag een Amerikaanse simkaart kopen, zodat ik hier makkelijker met mensen kan communiceren. Dit laatste lukte helaas niet en daarnaast lukte het afrekenen ook niet terwijl ik nog wel mijn bankpas had omgezet zodat die zou werken! Eenmaal thuis bleek dat ik hem had aangezet voor het verkeerde werelddeel..................... Blondie on the inside. Na wat lunch zijn Carly en ik naar de BestBuy gegaan om een simkaart te scoren en dat koste me een fortuin maarja nu heb ik wel unlimited smsen, bellen en internet voor een maand! Daarna zette Carly me af bij Mandy’s werk (ze is kapster en werkt bij een salon in de Washington Walmart, de Walmart waar wij die dag ook eerder waren geweest.................). Carly ging werken en ik bleef bij Mandy chillen totdat zij klaar was. Heb ondertussen geprobeerd mijn simkaart te laten werken en ben nog even de Walmart in gegaan om wat rond te kijken en alvast wat dingetjes te halen die ik graag mee wil nemen naar huis (moeders, er komt weer Suave deo voor je aan!). Oja en ik heb een bak aardbeien gescoord voor 3 dollar!
Na het werk gingen Mandy en ik eten bij Chick-fil-a (onder andere voor de Oreo shakes) en daarna naar haar huis zodat ik haar familie weer kon zien! Eerst was haar zusje Emily alleen thuis (zij is 15 en een schat) ‘’EMMA! WAIT, I’m not wearing a shirt!’’ zei ze als eerste hahahaha.Hun ouders waren naar de temple met hun broer Max, de enige van hen die ik nog nooit ontmoet had. Hij is namelijk in Rusland geweest op zijn missie de afgelopen 2 jaar en hij is 2 weken geleden teruggekomen. Mandy en ik waren aan het chillen op haar bed (ik was stiekem een beetje in slaap gevallen want het was ondertussen 21.00u) en toen kwamen haar ouders en Max thuis dus half slapend heb ik me voorgesteld maar ze reageerden allemaal heel lief en leuk dat ik er weer was. Haar broer is ook echt aardig!! Ze vonden de stroopwafels, chocola en hageslag heel lekker en leuk en het handdoekje met Nederlandse print viel ook goed in de smaak!
Na wat geklets gingen Mandy, Max en ik naar Dixie Rock toe om daar wat vriendinnen van Mandy te zien (Max kent die ook) want die hadden randomly wat teruggekomen missionaries ontmoet en die wilden gaan chillen. Gotta love random adventures! Heb wel een beetje gekletst met mensen maar mijn energielevel was ondertussen niet zo hoog meer dus ik vond het daarna ook niet erg om naar huis te gaan. Ik zou eigenlijk nog gaan zwemmen met Carly als ze vrij was, maar ik wilde eigenlijk gaan slapen. 1 Probleempje: toen Mandy me afzette, was Carly nog niet thuis. Het was 00.00u en ik had geen sleutel of iets..... Ik wilde ook niet haar vader smsen omdat ik er vanuit ging dat hij al lag te slapen. Dus toen ben ik maar op haar oprit gaan liggen en ik heb geprobeerd om te slapen. Na 40 minuten kwam Carly thuis dus toen kon ik eindelijk naar binnen! Dat was weer zo’n momentje van: ojeetje ik ken dit huis, deze familie en hun routine niet goed dus wat moet ik doen?! Haar ouders spreek ik ook niet veel want haar vader is werken en haar moeder weet je en haar broer heb ik nog niet gezien.

Zaterdag 26 juli:
Dat is vandaag! Om 11.45 moest Carly werken en om 11 uur werd ik voor de 2e keer wakker. Heb haar dus maar heel even gezien. Vandaag kon niemand afspreken dus ik heb me er maar bij neergelegd: mezelf vermaken is ook geen probleem! Heb in de ochtend lekker rustig aan gedaan en weer een fruitbakje gegeten (pluspunt hier thuis: ze hebben fruit!) en daarna lekker gedoucht. Nu zit ik buiten dit lange verhaal te typen. Het is winderig, 33 graden en bewolkt. Best ‘’fris’’ dus voor een Utah zomer in juli! Het zwembad ligt open en bloot voor mijn neus dus ik hoop dat ik straks de courage vind om gewoon er in te gaan. Zoals jullie wel merken heb ik best wat moeite om me hier thuis te gaan voelen haha! Bij mijn gastfamilie was dat heel anders. Hmm.
Carly en Shae zijn om 17.00u vrij, dan komen ze hierheen en dan gaan we chillen en wat eten waarschijnlijk. Vanavond naar de film! (How to train your dragon 2, ik dacht dat dat een kinderfilm was maar het zou vast wel leuk zijn).

Samenvatting van dit hele verhaal: I’m glad to be back, het is leuk om iedereen weer te zien, maar ik mis wel mijn missionary vrienden zoals Haley en Josh en ik ben nog een beetje aan het acclimatiseren. Met mijn Engels is het trouwens wel prima gesteld. Dat gaat me makkelijk af (niet zoals voorheen, maar ik hoef niet veel na te denken over woorden of zinnen at all).

Lieve groetjes,
Emma