Het begin van mijn Amerikaanse leventje
Blijf op de hoogte en volg Emma
07 September 2012 | Verenigde Staten, Utah
Voordat ik naar Amerika ging is me een paar keer verteld dat het leven hier totaal niet op de films lijkt. Toch heb ik meerdere ‘’filmmomenten’’ gehad! Soms ben ik nog wel eens bang dat er een regisseur is die roept: ‘’Ok, genoeg gefilmd, iedereen kan naar huis!’’ Maar dit is toch echt mijn leven, helemaal echt, zonder filmcamera’s en scripts! Dat is dus weer een week vol nieuwe dingen waar ik over kan schrijven!
Donderdag 30 augustus 2012
De vorige keer had ik blijkbaar geschreven dat ze voor softball alleen wilden kijken of er veel animo voor was. Dat is niet helemaal waar, want we kregen ook een trainingsschema. De komende maanden is er een mogelijkheid om weightlifting, conditioning en skills work te doen. Het is niet verplicht om te gaan, maar als je meer kans wilt hebben om in het team te komen is het wel slim om te gaan.
Na school ben ik met Valentina mee naar huis gegaan. We hebben een stukje gefietst en hebben een paar foto’s genomen, hebben elkaar muziek uit ons land laten horen (Marco Borsato&Esmee Denters waren mijn kandidaten. Ze was verbaasd dat wij Nederlanders Inna kennen, een zangeres uit Roemenië), zijn even bij de tenniswedstrijd van haar host sister McKenna geweest met haar host mom die ons daarna ook nog meenam naar hun paard die 200 meter verderop in een weiland staat bij hen. Oh, en daar gingen we met de auto heen hahahaha! Dat is weird. Haar gastmoeder zei dat ik maar een keer moest komen paardrijden. Ach, waarom ook niet? Het lijkt me best grappig. Tot slot hadden we een diner met restjes en rond 21.00u had Bobbie Jo me weer opgehaald.
Vrijdag 31 augustus 2012
Deze dag was de dag dat ik mijn eerste American Football wedstrijd ever bewonderen mocht! Om 19.00u begon het. Een leuk detail: de footballers dragen die dag naar school hun Thunder footballshirt en verder zijn er veel mensen die een t-shirt van Desert Hills (mijn school) dragen die dag. Thunder is trouwens het teken van de school!
Het was best wel tof om mee te maken! Je ziet overal zwart en goud (dat zijn de kleuren van de school), footballers met hun brede schoudervullingen en helmpjes, cheerleaders en bandleden. Op zich is het niet een sport vol actie omdat het spel om de 5 seconden stil wordt gelegd omdat er een overtreding of iets dergelijks was. Dat mocht de pret niet bederven! Het was leuk om met de hele school te juichen voor hetzelfde team en heb ondertussen ook nog wat gesocialized. Na de pauze kwamen de footballers weer het veld opgerend. Ze deden dat op de filmmanier: de cheerleaders hielden een groot papieren bord omhoog waar de naam van de tegenstander op stond. Daar renden de footballers doorheen. Zo van: ‘’We maken jullie in!’’
DHHS DH-HS DHHS GOOO THUNDER!
We hadden de wedstrijd gewonnen!
Zaterdag 1 september
En toen was het alweer september. Jeetje, de tijd gaat echt snel! Deze dag was leuk want we gingen naar een meertje met het hele gezin! Niet veel mensen kunnen zeggen dat ze naar een lake gewest zijn in september. Het meertje, St. Hallows, was zo’n 40 minuten van St. George vandaan en het was er heel mooi. Er waren van die typische ‘’Utah rotsen’’: rood met laagjes. Het is heel lastig om het te beschrijven dus ik zal er binnenkort een foto van toevoegen. ’s Avonds had ik echt een nostalgie-gevoel to the max want Abbie en ik gingen Assepoester kijken! Of zoals het hier heet: Cinderella. De originele getekende versie, jaja! Echt heel leuk om dat na al die jaren weer te zien.
Zondag 2 september
Kerk en verder niks!
Maandag 3 september
Deze dag had iedereen vrij door Labor day! ’s Morgens/begin van de middag heb ik met Luisa, Valentina en Abbie geshopt in een mall hier. Het zijn allemaal toffe meiden dus dat was leuk! We konden maar kort shoppen want om 16.00u hadden we hier een poolparty. Naast Luisa en Valentina had ik Andy en zijn host brother Austin (die ik overigens al kende omdat hij ook wel eens optrekt met Abbie) uitgenodigd en Micha met zijn host brother Sam (die kende ik van school). Matt, Zack en Jake hadden ook was mensen uitgenodigd dus het was lekker druk maar heel gezellig! Het is wel echt een leuke groep met buitenlanders. Ik weet dat ik niet teveel met ze moet optrekken omdat ik anders misschien teveel van het Amerikaanse leven mis, maar nu is de optie: of niks doen, of met mijn buitenlandse vrienden wat doen. Want Amerikaanse vrienden heb ik nog niet echt. Misschien Abbies vrienden, maar dat zijn inderdaad vooral haar vrienden. En in de klas praat ik wel met wat mensen maar die ken ik verder niet zo goed. Nu voelt het echt alsof ik nooit vrienden ga krijgen. Nieuw ben ik niet meer en vrienden heeft iedereen al. Dus ik wacht het nog maar even af en probeer wel hier en daar gesprekken aan te knopen maar dat is best lastig!
Dinsdag 4 september
Na school had ik van 3-4pm strength&conditioning training voor softball. Daarna, van 4-5pm nog eens skills work op het softballveld. Wat een ramp is dat weightliften zeg. Ik ben echt the weakest person on earth. Gelukkig was mijn partner aardig en ze hielp me met alles en vond het niet raar ofzo dat ik totaal geen kracht in mijn armen heb. Dat was dus wel beter. Maar om het nog erger te maken waren Andy en Micha ook in de weight lifting room en natuurlijk kwam Micha even kijken. Whaaa ik haat dat zo! Skills work was wel leuk. Dat was buiten, warm dus, maar de sport zelf vond ik op zich wel leuk! Niet zo leuk als hockey natuurlijk, maar een tweede plek heeft het wel!
’s Avonds weer Young Women zoals elke dinsdag. Dit keer gingen we voetballen, volleyballen en trefballen. Ik had natuurlijk nog niet genoeg gesport die dag! Dit keer was het niet met alleen onze ward (dat is zeg maar onze buurt) maar de hele stake (dat zijn veel warde /buurten bij elkaar). Er waren eigenlijk vooral jongere kinderen dus dat is wel jammer.
Woensdag 5 september
Na school dook ik weer de sports building in om weer een uurtje gewichten te heffen van 3-4pm. Wat zag ik er tegenop. Spierpijn was al aanwezig! Alleen het viel mee, want deze keer trainden we niet onze armen maar onze benen! En na al die hockeyjaren zijn mijn benen toch wel ietsje sterker dan m’n armen. De basketballmeisjes trainen trouwens op hetzelfde moment. Jeeeemig, als ik hen zie ben ik echt blij dat ik geen basketball ben gaan doen. Als de coach bij het conditioninggedeelte zegt: ‘’Ren nu 3 rondjes.’’ zijn zij al zowat weggesprint voordat ze haar zin ook maar afgemaakt heeft. En touwtjespringen doen ze supersonisch snel zonder te stoppen. Wauw! (Oke, jullie moeten wel weten dat ik nog steeds een beetje goed ben in overdrijven).
Van 7-8.30pm moest ik weer terugkomen om weer te softballen. Dit keer op het softballveld. Het was leuk! Er waren weer maar zo’n 6 meiden. Ze zijn heel aardig en geven tips enzo en lachen niemand uit als er een fout wordt gemaakt. Wel gooien ze knoeperthard! Daar moet ik echt aan gaan werken. Maar voor de rest ging het niet heel slecht! Ik weet trouwens niet zeker of ik wel de try-outs wil gaan doen in februari.
Donderdag 6 september
Auw, spierpijn overal. Van m’n nek tot aan m’n benen en niet zo’n beetje ook! Haha, ik ben ook niks gewend zeg! M’n tas voelde aan als een ontilbaar object en ik zag mezelf niet een gewicht heffen. Toen heb ik maar besloten om niet te gaan deze middag. Het is beter om het wat rustiger op te bouwen dan mijn spieren gelijk zo zwaar te belasten dacht ik zo. De trainingen zijn trouwens niet verplicht.
Bij theater kreeg ik te horen dat we voor maandag ons gekozen monoloog uit ons hoofd moesten kennen en moesten opvoeren. Oh em gie. Ik was echt zoooo bang! Toen ben ik naar de leraar gegaan en heb gezegd dat ik mezelf niet dit zag opvoeren. Ik wist echt niet hoe ik het neer moest zetten en alles wat ik in mijn hoofd had was fout dacht ik. Hij las de eerste zin voor en maakte er de move bij. Toevallig was het bijna hetzelfde als ik in mijn hoofd had! Hij zei ook dat bang zijn normaal is en dat iedereen dat is/is geweest. ‘’Nobody in this class will judge you. They will accept you.’’ Zoiets zei hij. Zo zag ik het niet omdat iedereen zo goed is! Maar dat is misschien iets waar ik me overheen moet zetten en moet ervaren? Elke leraar heeft trouwens een soort van hulpje. Dat is geloof ik altijd iemand die best goed is in dat vak. Taylor, een meisje dat ook een Senior is, is dat bij deze leraar (zij is goed!). Ze zei dat het helpt om het een paar keer te spelen voor jezelf en het dus hardop uit te spreken. Ze liet me de kleedkamers zien en daar heb ik het een keer geoefend terwijl de rest in de theaterzaal oefende. Ook zei Taylor dat ik naar haar toe kon komen als ik meer tips nodig had. Dat voelde wel beter. Ik zag het inderdaad beter voor me na het oefenen. Eerst had ik echt verwacht dat ik zoooo hard zou afgaan (omdat het nep lijkt bijvoorbeeld) en dat ik het never zou kunnen. Nu heb ik er 1% meer vertrouwen in. Hopelijk zie ik het zitten op maandag als ik dit weekend goed oefen! Het was trouwens stiekem best wel leuk om die monologue te spelen. Ook zei mister Eaton nog: ‘’You will be fine, my dear!’’ Hopelijk heeft hij gelijk. Hij is trouwens aardig en brengt het op een goede manier.
Ik hoop dat het iets is wat ik één keer moet doen om het engste gedeelte eraf te halen. Daarna is het hopelijk minder eng.
''Take a chance because you never know how perfect something can turn out to be.''
Dat is mijn favoriete quote. Die quote gebruikt ik hier super vaak. Ik probeer zoveel mogelijk nieuwe dingen die ik niet meestal niet kan of eng vind. Zo hoop ik uit mijn comfort zone te komen :).
Aparte opmerking in de ogen van een Nederlander:
Toen het donderde en ging regenen bij Duits zei een meisje: ‘’YES, it’s raining. That is my favourite!’’
In het Duits lokaal hangt trouwens een landkaart van Duitsland waar ook een stukje Nederland op staat. En guess what: Steenwijk staat zelfs op die kaart. Super tof!
Donderdag 30 augustus 2012
De vorige keer had ik blijkbaar geschreven dat ze voor softball alleen wilden kijken of er veel animo voor was. Dat is niet helemaal waar, want we kregen ook een trainingsschema. De komende maanden is er een mogelijkheid om weightlifting, conditioning en skills work te doen. Het is niet verplicht om te gaan, maar als je meer kans wilt hebben om in het team te komen is het wel slim om te gaan.
Na school ben ik met Valentina mee naar huis gegaan. We hebben een stukje gefietst en hebben een paar foto’s genomen, hebben elkaar muziek uit ons land laten horen (Marco Borsato&Esmee Denters waren mijn kandidaten. Ze was verbaasd dat wij Nederlanders Inna kennen, een zangeres uit Roemenië), zijn even bij de tenniswedstrijd van haar host sister McKenna geweest met haar host mom die ons daarna ook nog meenam naar hun paard die 200 meter verderop in een weiland staat bij hen. Oh, en daar gingen we met de auto heen hahahaha! Dat is weird. Haar gastmoeder zei dat ik maar een keer moest komen paardrijden. Ach, waarom ook niet? Het lijkt me best grappig. Tot slot hadden we een diner met restjes en rond 21.00u had Bobbie Jo me weer opgehaald.
Vrijdag 31 augustus 2012
Deze dag was de dag dat ik mijn eerste American Football wedstrijd ever bewonderen mocht! Om 19.00u begon het. Een leuk detail: de footballers dragen die dag naar school hun Thunder footballshirt en verder zijn er veel mensen die een t-shirt van Desert Hills (mijn school) dragen die dag. Thunder is trouwens het teken van de school!
Het was best wel tof om mee te maken! Je ziet overal zwart en goud (dat zijn de kleuren van de school), footballers met hun brede schoudervullingen en helmpjes, cheerleaders en bandleden. Op zich is het niet een sport vol actie omdat het spel om de 5 seconden stil wordt gelegd omdat er een overtreding of iets dergelijks was. Dat mocht de pret niet bederven! Het was leuk om met de hele school te juichen voor hetzelfde team en heb ondertussen ook nog wat gesocialized. Na de pauze kwamen de footballers weer het veld opgerend. Ze deden dat op de filmmanier: de cheerleaders hielden een groot papieren bord omhoog waar de naam van de tegenstander op stond. Daar renden de footballers doorheen. Zo van: ‘’We maken jullie in!’’
DHHS DH-HS DHHS GOOO THUNDER!
We hadden de wedstrijd gewonnen!
Zaterdag 1 september
En toen was het alweer september. Jeetje, de tijd gaat echt snel! Deze dag was leuk want we gingen naar een meertje met het hele gezin! Niet veel mensen kunnen zeggen dat ze naar een lake gewest zijn in september. Het meertje, St. Hallows, was zo’n 40 minuten van St. George vandaan en het was er heel mooi. Er waren van die typische ‘’Utah rotsen’’: rood met laagjes. Het is heel lastig om het te beschrijven dus ik zal er binnenkort een foto van toevoegen. ’s Avonds had ik echt een nostalgie-gevoel to the max want Abbie en ik gingen Assepoester kijken! Of zoals het hier heet: Cinderella. De originele getekende versie, jaja! Echt heel leuk om dat na al die jaren weer te zien.
Zondag 2 september
Kerk en verder niks!
Maandag 3 september
Deze dag had iedereen vrij door Labor day! ’s Morgens/begin van de middag heb ik met Luisa, Valentina en Abbie geshopt in een mall hier. Het zijn allemaal toffe meiden dus dat was leuk! We konden maar kort shoppen want om 16.00u hadden we hier een poolparty. Naast Luisa en Valentina had ik Andy en zijn host brother Austin (die ik overigens al kende omdat hij ook wel eens optrekt met Abbie) uitgenodigd en Micha met zijn host brother Sam (die kende ik van school). Matt, Zack en Jake hadden ook was mensen uitgenodigd dus het was lekker druk maar heel gezellig! Het is wel echt een leuke groep met buitenlanders. Ik weet dat ik niet teveel met ze moet optrekken omdat ik anders misschien teveel van het Amerikaanse leven mis, maar nu is de optie: of niks doen, of met mijn buitenlandse vrienden wat doen. Want Amerikaanse vrienden heb ik nog niet echt. Misschien Abbies vrienden, maar dat zijn inderdaad vooral haar vrienden. En in de klas praat ik wel met wat mensen maar die ken ik verder niet zo goed. Nu voelt het echt alsof ik nooit vrienden ga krijgen. Nieuw ben ik niet meer en vrienden heeft iedereen al. Dus ik wacht het nog maar even af en probeer wel hier en daar gesprekken aan te knopen maar dat is best lastig!
Dinsdag 4 september
Na school had ik van 3-4pm strength&conditioning training voor softball. Daarna, van 4-5pm nog eens skills work op het softballveld. Wat een ramp is dat weightliften zeg. Ik ben echt the weakest person on earth. Gelukkig was mijn partner aardig en ze hielp me met alles en vond het niet raar ofzo dat ik totaal geen kracht in mijn armen heb. Dat was dus wel beter. Maar om het nog erger te maken waren Andy en Micha ook in de weight lifting room en natuurlijk kwam Micha even kijken. Whaaa ik haat dat zo! Skills work was wel leuk. Dat was buiten, warm dus, maar de sport zelf vond ik op zich wel leuk! Niet zo leuk als hockey natuurlijk, maar een tweede plek heeft het wel!
’s Avonds weer Young Women zoals elke dinsdag. Dit keer gingen we voetballen, volleyballen en trefballen. Ik had natuurlijk nog niet genoeg gesport die dag! Dit keer was het niet met alleen onze ward (dat is zeg maar onze buurt) maar de hele stake (dat zijn veel warde /buurten bij elkaar). Er waren eigenlijk vooral jongere kinderen dus dat is wel jammer.
Woensdag 5 september
Na school dook ik weer de sports building in om weer een uurtje gewichten te heffen van 3-4pm. Wat zag ik er tegenop. Spierpijn was al aanwezig! Alleen het viel mee, want deze keer trainden we niet onze armen maar onze benen! En na al die hockeyjaren zijn mijn benen toch wel ietsje sterker dan m’n armen. De basketballmeisjes trainen trouwens op hetzelfde moment. Jeeeemig, als ik hen zie ben ik echt blij dat ik geen basketball ben gaan doen. Als de coach bij het conditioninggedeelte zegt: ‘’Ren nu 3 rondjes.’’ zijn zij al zowat weggesprint voordat ze haar zin ook maar afgemaakt heeft. En touwtjespringen doen ze supersonisch snel zonder te stoppen. Wauw! (Oke, jullie moeten wel weten dat ik nog steeds een beetje goed ben in overdrijven).
Van 7-8.30pm moest ik weer terugkomen om weer te softballen. Dit keer op het softballveld. Het was leuk! Er waren weer maar zo’n 6 meiden. Ze zijn heel aardig en geven tips enzo en lachen niemand uit als er een fout wordt gemaakt. Wel gooien ze knoeperthard! Daar moet ik echt aan gaan werken. Maar voor de rest ging het niet heel slecht! Ik weet trouwens niet zeker of ik wel de try-outs wil gaan doen in februari.
Donderdag 6 september
Auw, spierpijn overal. Van m’n nek tot aan m’n benen en niet zo’n beetje ook! Haha, ik ben ook niks gewend zeg! M’n tas voelde aan als een ontilbaar object en ik zag mezelf niet een gewicht heffen. Toen heb ik maar besloten om niet te gaan deze middag. Het is beter om het wat rustiger op te bouwen dan mijn spieren gelijk zo zwaar te belasten dacht ik zo. De trainingen zijn trouwens niet verplicht.
Bij theater kreeg ik te horen dat we voor maandag ons gekozen monoloog uit ons hoofd moesten kennen en moesten opvoeren. Oh em gie. Ik was echt zoooo bang! Toen ben ik naar de leraar gegaan en heb gezegd dat ik mezelf niet dit zag opvoeren. Ik wist echt niet hoe ik het neer moest zetten en alles wat ik in mijn hoofd had was fout dacht ik. Hij las de eerste zin voor en maakte er de move bij. Toevallig was het bijna hetzelfde als ik in mijn hoofd had! Hij zei ook dat bang zijn normaal is en dat iedereen dat is/is geweest. ‘’Nobody in this class will judge you. They will accept you.’’ Zoiets zei hij. Zo zag ik het niet omdat iedereen zo goed is! Maar dat is misschien iets waar ik me overheen moet zetten en moet ervaren? Elke leraar heeft trouwens een soort van hulpje. Dat is geloof ik altijd iemand die best goed is in dat vak. Taylor, een meisje dat ook een Senior is, is dat bij deze leraar (zij is goed!). Ze zei dat het helpt om het een paar keer te spelen voor jezelf en het dus hardop uit te spreken. Ze liet me de kleedkamers zien en daar heb ik het een keer geoefend terwijl de rest in de theaterzaal oefende. Ook zei Taylor dat ik naar haar toe kon komen als ik meer tips nodig had. Dat voelde wel beter. Ik zag het inderdaad beter voor me na het oefenen. Eerst had ik echt verwacht dat ik zoooo hard zou afgaan (omdat het nep lijkt bijvoorbeeld) en dat ik het never zou kunnen. Nu heb ik er 1% meer vertrouwen in. Hopelijk zie ik het zitten op maandag als ik dit weekend goed oefen! Het was trouwens stiekem best wel leuk om die monologue te spelen. Ook zei mister Eaton nog: ‘’You will be fine, my dear!’’ Hopelijk heeft hij gelijk. Hij is trouwens aardig en brengt het op een goede manier.
Ik hoop dat het iets is wat ik één keer moet doen om het engste gedeelte eraf te halen. Daarna is het hopelijk minder eng.
''Take a chance because you never know how perfect something can turn out to be.''
Dat is mijn favoriete quote. Die quote gebruikt ik hier super vaak. Ik probeer zoveel mogelijk nieuwe dingen die ik niet meestal niet kan of eng vind. Zo hoop ik uit mijn comfort zone te komen :).
Aparte opmerking in de ogen van een Nederlander:
Toen het donderde en ging regenen bij Duits zei een meisje: ‘’YES, it’s raining. That is my favourite!’’
In het Duits lokaal hangt trouwens een landkaart van Duitsland waar ook een stukje Nederland op staat. En guess what: Steenwijk staat zelfs op die kaart. Super tof!
-
07 September 2012 - 10:45
Gerrit Van Keeswillekes:
Ik heb er nu ook wel 1% meer vertrouwen in. -
07 September 2012 - 12:45
Sanne De Kleijn:
klinkt goed allemaal! :) -
07 September 2012 - 12:45
Sanne De Kleijn:
klinkt goed allemaal! :) -
07 September 2012 - 12:45
Sanne De Kleijn:
klinkt goed allemaal! :) -
07 September 2012 - 12:45
Sanne De Kleijn:
klinkt goed allemaal! :) -
07 September 2012 - 12:45
Sanne De Kleijn:
klinkt goed allemaal! :) -
07 September 2012 - 12:47
Sanne De Kleijn:
oeps, de verzendknop "deed het niet" -
07 September 2012 - 15:41
Moelien:
Ha, ha, Sanne, inderdaad klinkt het zo vaak heel goed!
Hee, Em, ik snap het zooooo dat dit heel spannend is! Maar wat geweldig, de manier waarop ze je ECHT helpen, waardoor je meer vertrouwen krijgt en die change toch weer gaat taken! O, meid wat sta ik toch achter je, je kunt het echt bijna voelen als je achter je grijpt. Volgens mij doe je toch wel mee aan het Amerikaanse leven, hoewel je niet echte Amerikaanse vrienden hebt. Dat kun je ook niet forceren, dat moet van twee kanten komen. Jij doet in ieder geval je best en je doet het goed! Super leuk verslag weer. Opa mailde mij om te vertellen hoe zij genoten van jouw verslagen elke keer! En dat je zo leuk schrijft. -
07 September 2012 - 20:03
Birgit Bekker:
Leuk allemaal emma! Goed dat je nieuwe dingen probeert, in het begin is het eng maar zo leer je wel weer leuke nieuwe dingen :) En ik snap wat je bedoelt met vrienden maken, het is lastig omdat iedereen elkaar al zo lang kent.. Maar sporten maakt het wel makkelijker om mensen beter te leren kennen, en dan heb je in ieder geval iets om over te praten! successs xxx -
12 September 2012 - 17:15
Omamien:
Waar haal je de tijd vandaan om zo uitgebreid te schrijven en zo leuk! Je bent een kanjer, Emmelientje!
Net als mamma schrijft; je hoeft niets te forceren wat die vriendschappen betreft. hoe lang zit je daar nu helemaal? Nog even en dan wriemelt het van de vriendinnen. Dat gaat bij jou vanzelf!
Opa en ik vinden al die engelse uitdrukkingen er tussendoor zo grappig, alsof je al helemaal in het engels denkt. Ik hoor hem af en toe grinniken als hij jouw verhalen leest. -
12 September 2012 - 17:15
Omamien:
Waar haal je de tijd vandaan om zo uitgebreid te schrijven en zo leuk! Je bent een kanjer, Emmelientje!
Net als mamma schrijft; je hoeft niets te forceren wat die vriendschappen betreft. hoe lang zit je daar nu helemaal? Nog even en dan wriemelt het van de vriendinnen. Dat gaat bij jou vanzelf!
Opa en ik vinden al die engelse uitdrukkingen er tussendoor zo grappig, alsof je al helemaal in het engels denkt. Ik hoor hem af en toe grinniken als hij jouw verhalen leest. -
16 September 2012 - 18:18
Rita:
Goh, Emma wat klinkt het allemaal goed wat je doet. Tjee, wat sport jij veel! Volgens mij kom jij supergespierd terug als je zo doorgaat. Ooh, en wat knap dat je geoefend hebt in de kleedkamer voor je 'presentatie'. Het is inderdaad zo dat er maar een manier is om van je angst af te komen: er dwars doorheen gaan! Gewoon doen en dan wordt het telkens een beetje gemakkelijker, totdat je op een punt komt dat je denkt: 'Hee, ik vind het helemaal niet eng meer". Ik vind je een kanjer Emma, echt. Ik zal eens uitzoeken hoe ik het moet instellen dat ik een berichtje krijg, wanneer je weer iets geschreven hebt, dan word ik er van zelf aan herinnerd. Nu zijn er zo weer een paar weken voorbij en dan denk ik opeens aan dat ik je blog nog wil bekijken. Lieve Emma, heel veel plezier! Hartelijke groet en een dikke pakkerd, Rita -
18 November 2012 - 19:47
Rosalie:
Hee Lieve Emma,
De meeste dingen heb ik al wel van je gehoord, maar had het verslag nog niet gelezen. Dus alweer een late reactie.... :$
Vet gaaf dat je dan toch eindelijk een echte American Football wedstrijd heb mogen bewonderen! Heel gaaf! Leuk zeg, dat jullie naar dat meertje zijn geweest! In september! Lekker hoor. Dat konden wij hier toen al niet meer, haha. En heel grappig dat jullie samen Cinderella hebben gekeken! Blijft altijd mooi.
Pff ik snap dat wel hoor Em. Dat het dan wel beetje lastig als iedereen al vrienden heeft enzo. Dan kun je inderdaad beter met de buitenlanders leuke dagen hebben! Maar sowieso Em, het komt wel goed. En stel je komt geen Amerikanen tegen waarmee je echt bevriend wordt dan heb je altijd Abby en die buitenlanders. Als je maar een geweldige tijd hebt!
Jeetje Em, wat een gesport!
Wat een toffe leraar Em, dat hij zegt "nobody in this class will judge you". Dat is heel belangrijk om iemand dan juist vertrouwen te geven. Vind het wel vet stoer van je dat je naar hem toe bent gegaan, want dan kan hij proberen je verder te helpen. Vet goed dat je het probeert meid. Je bent een topper!
Die reacties van je oma vind ik ook heel mooi! Dat je opa vaak grinnikt tijdens het lezen van je verhalen. Dat is erg herkenbaar! (hihi) En ook van die Engelse uitdrukkingen tussendoor. En je verhalen die echt op jouw manier worden geschreven!
Die opmerking van je moeder over vriendschappen is ook erg mooi! Heeft ze helemaal gelijk in.
Heel veel liefde xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
