Donderdag 2 augustus 2012

(Getypt rond 17.00u Nederlandse tijd, 11.00u New Yorkse tijd)

Daar zit ik dan: in het vliegtuig opweg naar New York. Net heb ik Shrek 2 gekeken omdat ik m’n concentratie daar niet heel erg voor nodig zou hebben, haha! Was nog best leuk. Het besef dat mijn droom eindelijk uit gaat komen begint langzaamaan te komen (ik heb mezelf daarvoor wel heel vaak moeten knijpen).
De wekker ging vanmorgen heel vroeg (om 2.45 om precies te zijn). Na iets minder dan 3 uur slaap moest ik toch echt m’n bed uit om me klaar te maken voor een lange reis. Niet echt beseffend dat dat mijn laatste uurtje thuis was voor een heel jaar maakte ik me klaar om te gaan. Het gele t-shirt van STS en de bijpassende gele rugzak van STS ontbraken natuurlijk niet. Om 3.25 stonden Lisanne en Ilse helemaal doorweekt op de stoep (echt heel lief dat ze mee wilden gaan!!) en om 3.45 stapten we in de auto (papa, mama, Chris, Lotte, Lisanne, Ilse en ik). Het was alsof we met z’n zevenen op vakantie gingen. Eenmaal aangekomen op Schiphol moesten we er toch aan geloven: er moest afscheid genomen gaan worden... Lisanne&Ilse waren als eerst aan de beurt. Daarna voegde ik me bij de andere Nederlandse STS-scholieren en toen was het tijd om in te checken. Het klinkt misschien een beetje afgezaagd maar nee, ik besefte het nog steeds niet. Het lijkt gewoon zo onecht dat ik ook zoiets ontzettend tofs mee mag maken! De organisatie waarmee ik dit ga doen heet STS. (dat is wel handig om te weten).
De Nederlandse groep bestaat uit 7 mensen: Clementine, Jeroen, Bernou, Birgit, Isabel, Amy en ik. Hopelijk heb ik de namen goed geschreven haha! Dennis (de zoon van de directeur van STS in Nederland) is één van de begeleiders in New York en vloog met ons mee naar Londen. Dat mijn koffer maar 22,3kg was had ik niet verwacht! Thuis woog hij 23,9kg en dat kwam toch echt door de hagelslag, stroopwafels en speculaas. No offence, haha! Maar het viel dus gelukkig mee. Daarna begon de gebruikelijke procedure zoals door de douane heen, handbagage laten checken en wachten totdat je het vliegtuig in mag. Eigenlijk begon iedereen gelijk al met elkaar te praten, heel leuk! Dan ontdek je ook weer dat je bijvoorbeeld dezelfde hobby hebt (Isabel, Clementine en ik hockeyen alle 3). Of uit dezelfde plaats komt (Bernou komt ook uit Steenwijk). Of dat je hetzelfde persoon kent (Sanne, als je dit leest, Birgit en ik zijn erachter gekomen dat wij jou allebei kennen!) Echt heel grappig! Dat schept gelijk al een band. Naar Londen was het maar 1 uur en 15 minuten vliegen. Voor de verandering gingen we maar even tijdreizen! We vertrokken om 7.20 en kwamen om 7.40 aan. Oke, oke. Ik moet toegeven dat het nou ook weer niet zó spectaculair was. Londen heeft gewoon een andere tijdszone.
Toen we geland waren op Heathrow hadden we nog ongeveer 4 uur voordat ons vliegtuig naar New York zou vertrekken. De STSgroep uit Zwitserland was ongeveer gelijktijdig geland. Hun begeleider zou niet meegaan naar NY dus die was weer teruggevlogen (zoiets heb ik begrepen). De STSgroepen uit andere landen die ook via Londen vlogen kwamen later aan. Vanaf nu was de regel: Engels praten. Ook tegen je landgenoten, zelfs als er geen buitenlanders bij zijn. Dat voelde wel een beetje apart en iedereen moet nog steeds wennen aan het Engels. Al moet ik wel verklappen dat er geen Engels gepraat werd toen we met alle Nederlanders bij Giraffe zaten (een ontbijtbarretje). Hihi! Na een smoothie en een croissantje konden we er weer tegenaan. Het viel onze Nederlandse groep trouwens op dat wij eigenlijk als enige groep bij elkaar bleven. De rest van de groepen hadden zich wel gesplitst. Dat is dus wel een goed teken en een leuk begin! Helaas kregen we al snel te horen dat de landen zoveel mogelijk gesplitst worden op de campus. Eigenlijk kom je dus met vreemden op een kamer. Wel spannend! Want stel dat het niet klikt, wat moet je dan doen? Het had mij/ons juist leuk geleken om met elkaar op een kamer te gaan omdat je elkaar al een beetje kent! Waar ik ook achter kwam is dat ik de enige ben uit de Nederlandse groep die al contact heeft met haar AR (Area Representative). Je AR is het persoon waar je tijdens je jaar in de VS terecht kan als je een probleem hebt, maar ook bij andere zaken kun je bij hem/haar terecht (over school bijvoorbeeld). Je AR woont in de omgeving. In St. George, het stadje waar ik kom te wonen, en iets daar buiten komen 12 exchange students te wonen van over de hele wereld. Laurel (zo heet mijn AR) had een tijdje geleden een groep op Facebook aangemaakt voor die groep exchange students. We hebben dus al een beetje contact met elkaar gehad. Daardoor kwam ik ook te weten dat er 2 mensen uit die groep ook met mij naar NY gaan: Micha uit Zwitserland en Tea uit Noorwegen. Dit betekent ook dat we met z’n drieën vliegen vanaf New York naar Salt Lake City en vanaf SLC naar St. George! Dat is echt heel fijn, want ik zag mezelf dat niet alleen doen! Micha heb ik al ontmoet.
Deze vlucht duurt ietsje langer dan 7 uur en helaas zit ik niet naast een Nederlander. Heb dus alweer goed gesocialized, want naast mij zitten 2 Zweden. (Hahaha, zeg je dat wel zo? Uit het land Zweden en de nationaliteit ook gezegd als Zweden?!) Ik zit bij het raam aan de rechterkant van het vliegtuig. De vluchten vandaag waren beide met British Airways. Ik ervaar dit als prettig hoor! Het personeel is zeer vriendelijk! En het is ook tof dat er schermpjes in de stoel zitten. Als ik naar buiten kijk zie ik wit en aan de gele shirts zie ik wie er allemaal bij hoort. Toch wel heel erg super handig die dingen!
Als we straks geland zijn rijden we met een bus naar de Campus. Dat is ongeveer 45 minuten rijden. In Nederland is het dan al 19.00u, terwijl het in New York pas 14.00u is. Het aantal uren dat ik geslapen heb is nog steeds iets minder dan 3. Buiten is het -52 graden Celsius, en dat terwijl mijn koffer vol zomerse kleren zit. Maar dan bedoel ik natuurlijk dat het zo koud is in de lucht! De vlucht duurt nog 1 uur en 40 minuten dus ik ga nog even mijn ogen sluiten. Au revoir!